به گزارش خبرنگار زمان اقتصاد، ۲۴ اردیبهشت ۱۴۰۴ مجمع تشخیص مصلحت نظام پس از حرف و حدیث‌های بسیار، و موافقان و مخالفان زیاد، الحاق به کنوانسیون سازمان ملل متحد برای مبارزه با
جرایم سازمان‌یافته فراملی (پالرمو) را به‌صورت مشروط تصویب کرد.
این تصمیم گامی هر چند کوتاه و دیر هنگام ولی مثبت، در جهت شفافیت مالی بین المللی است. اما «تصویب مشروط» چیست؟ و چرا ایران این رویکرد را انتخاب کرده است؟
کنوانسیون پالرمو، معاهده‌ای جهانی برای مبارزه با جرایمی چون پولشویی، قاچاق انسان و تأمین مالی تروریسم است که گروه ویژه اقدام مالی (FATF) اجرای آن را برای شفافیت مالی توصیه
می‌کند. ایران از سال ۱۳۹۶ بررسی این لایحه را آغاز کرد، اما به دلیل نگرانی‌هایی این فرآیند با تأخیر مواجه شد.
تصویب مشروط به این معناست که ایران مفاد کنوانسیون را در چارچوب قانون اساسی و قوانین داخلی خود اجرا خواهد کرد. این شروط، که احتمالاً شامل عدم به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی و حفظ تعریف داخلی از «تروریسم» است، برای محافظت از سیاست‌های جمهوری اسلامی ایران گذاشته شده است.
چنین رویکردی در حقوق بین‌الملل رایج است، اما پذیرش شروط توسط دیگر اعضا تعیین‌کننده موفقیت آن خواهد بود.
الحاق هر چند مشروط، به کنوانسیون پالرمو می‌تواند اعتماد بین‌المللی را جلب کرده و به مرور هزینه تحریم‌های بین‌المللی را افزایش دهد.
در مقابل، مخالفان، از جمله برخی نمایندگان سابق مجلس، آن را تهدیدی برای استقلال ایران و محدودیت برای حمایت از گروه‌هایی مثل حزب‌الله می‌دانند.
این تصویب، گامی برای خروج احتمالی ایران از لیست سیاه FATF است، اما لایحه مرتبط دیگر (CFT) همچنان در انتظار بررسی است.
این تصمیم نشان‌دهنده تلاش ایران برای تعامل محتاطانه با نظام مالی جهانی است، اما چالش‌های داخلی و خارجی همچنان پیش روی این مسیر قرار دارد.
نظر شما